De lach is niet van onze gezichten te slaan, nu we hier weer terug zijn in Cusco. We zitten in een klein Peruaans restaurantje met uitzicht op Plaza de Armas en drinken onze eerste Inka Kola sinds lange tijd. Met een bord ‘lomo a la pobre’ en we zijn weer compleet terug in de tijd. We genieten met volle teugen, terwijl we ook nog happen naar adem. Het is niet niks om uit het vliegtuig uit te stappen op een hoogte van ongeveer 3400 meter.. elke trap trede is er een te veel, maar man, wat zijn wij twee gelukkige mensen en we staan te popelen om weer op de fiets te springen!

We blijven een paar dagen in Cusco om te acclimatiseren en het is een feest van herkenning voor ons. De restaurantjes en de straten die we herinneren en natuurlijk de Inca ruïnes in de directe omgeving, zoals Sacsayhuaman, Q’enko, Puka Pukara and Tambomachay. We bezoeken ze allemaal weer.

Na drie dagen de toerist te hebben uitgehangen is het tijd om op avontuur te gaan. De fietsen staan weer klaar en onze luie lichamen snakken naar wat inspanning. Toch laten we het plan om meteen de bergen in te trekken maar even zitten, omdat we allebei nog flink last hebben van de hoogte. We besluiten om de komende twee dagen dezelfde route te fietsen die we in 2014 fietsten, terug naar Sicuani; verhard en niet te veel klimmen. Langzaamaan voelen we ons weer sterker worden en zijn we klaar voor het echte werk en laten we de saaie snelweg achter ons richting Espinar. De eerste pas op 4316 meter is een feit! En we zijn net op tijd, want het begint te donderen en bliksemen, de hagel slaat in onze gezichten als we afdalen. Iets wat we de komende weken elke middag zullen gaan meemaken.

Als de hel los barst besluiten we in een gehucht dat El Descanso heet te overnachten om de volgende ochtend naar Espinar te fietsen, waar we het asfalt achter ons laten en we de rustige gravelwegen opzoeken. Geen bruggen hier, dus de stroompjes moeten we doorheen ploegen. Wanneer we de Apurimac rivier bereiken, duiken we de canyon in en zijn we omringd door prachtige rotsformaties.

Na de lunch formeren donkere wolken zich weer boven ons en we zullen moeten wennen aan deze dagelijkse routine in de middag. Snel trekken we onze regenkleding aan en fietsen verder naar de volgende pas op 4200 meter. We zijn er wel klaar mee voor vandaag; het is ijskoud en met deze regen zie je zo weinig van dit mooie landschap. Ik zie een vrouw met een paar kinderen bij een huis langs de weg, ze doet de was in een stroompje en de kinderen vermaken zich prima buiten met ‘niets’. We vragen de vrouw vriendelijk of we onze tent op haar land neer mogen zetten en ze knikt bevestigend. Geen probleem en je krijgt er een gratis waakhond bij!

We staan al om 05.00 uur op en het ijs staat nog op de tent. De zon is er ook vroeg bij en de temperatuur schiet meteen omhoog. Vol goede moed gaan we de klim van gisteren afmaken en niet veel later staan we op een 4500+ meter hoge onbekende pas. Een bumpy afdaling volgt met lama’s en alpaca’s als onze enige getuigen.

In Pusa kopen we droge cake, tonijn en cola en tegen de muur van het shopje eten we onze lunch. Het is gewoon heet met die zon die brandt! Met hernieuwde energie beginnen we weer aan de volgende klim, maar die gaan we vandaag niet meer halen. We gaan op zoek naar een goede plek om onze tent op te zetten, maar het is best lastig hier in de smalle canyon. Na enige tijd verder klimmen, spotten we een stuk gras naast een klein stenen huisje, omringd door Alpaca’s en Lama’s. De boer ziet ons en hij vindt het totaal geen probleem als we onze tent hier op zetten. We kiezen een stukje gras vlakbij een smal stroompje en na een praatje, trekt de boer zich ook terug in zijn huis. Vannacht slapen we op 4500 meter.., als dat maar goed gaat!

Vannacht was geen goede nacht… de hoogte heeft me wakker gehouden; soms naar adem happend elke keer als ik in slaap dreigde te vallen. Ik sterf van de koppijn en moet overgeven. Elmar pakt snel onze spullen in, we zwaaien naar de vriendelijke boer en rustig aan gaan we met de klim verder. Ik voel me futloos en het is zwaar op deze hoogte, de meters willen niet vlotten vandaag. Gelukkig begin ik me weer wat beter te voelen en dan staan we toch zomaar weer ineens op de top van een pas van 4700 meter!

De afdaling is niet veel soeps en we blijven een beetje rond hobbelen op 4600 meter. De weg is behoorlijk stoffig en elke keer als er een truck of bus voorbij komt, zien we geen hand voor ogen meer. Zo fijn is het spul. Volgens m’n GPS moet er ook nog een alternatieve route zijn en zo geschiedde. We laten Sibayo en de ‘doorgaande’  weg links liggen en zetten koers naar Tuti. Het betekent wel dat we weer moeten klimmen, maar hier komt werkelijk geen verkeer!

We genieten van de prachtige vergezichten op de vulkanen als richting Tuti fietsen en de Colca Canyon. De weg is pittig, maar dan staan we op de top van de pas en kan de afdaling beginnen.

Na de hobbelige afdaling zitten we op de geasfalteerde weg naar Chivay; waar we de komende 20 kilometer overheen suizen, richting de donkere lucht. In Chivay nemen we een rustdag, want hier willen we condors spotten!