Bij het kruispunt is een benzinestation met snackbar, waar we in de schaduw verse mango sap drinken alvorens we afslaan naar Wadi Bani Khalid; verborgen in de bergen en een steile klim van ons verwijderd. We volgen de borden naar de Wadi en laten onze fietsen achter bij de ingang om de laatste paar honderd meter te voet naar de Wadi te doen. Helaas is de natuurlijke uitstraling vervangen door een restaurant, onnatuurlijke bruggen en picknick tafels en ontzettend veel mensen! Maar het boeit me niet, het is zo heet, dat ik meteen met fietsbroek en al het water in duik en volop van het koele water geniet. Elmar houdt het bij pootje baden.

Buiten de bergen om is het fietsen in Oman soms ontzettend saai met lange, zwarte asfaltlinten door de dorre woestijn. Als het kan, nemen we een interessantere weg, maar er zijn weinig mogelijkheden. In een dorpje tappen we koel water bij de moskee en fietsen verder tegen de wind in naar het noorden. Na zo’n 45 kilometer zien we een picknick plek een stuk van de hoofdweg af, maar direct aan de kust. Het is pas 13 uur, maar dit is zo verleidelijk, dat we besluiten hier vandaag te stoppen en de rest van de dag in zee te zwemmen en te relaxen. Als de zon onder gaat, zetten we de binnentent op en vallen in slaap met het geluid van de golven.

Ras al Jinz
We zijn op weg naar het Raz al Jinz reservaar, waar we hopelijk een glimp kunnen opvangen van nestelende schildpadden of kleintjes. Kamperen mag niet in het reservaat, dus slapen we in het hotel, waar we een gids mee krijgen voor de avond- en ochtendwandeling. Maar eerst gaan we in de middag zelf nog even naar het strand en vinden al snel sporen van de schildpadden.

Een groep van 15 mensen wacht in de lobby op de gids. Iedereen wacht gespannen op het groene sein, want er zijn een aantal gidsen vooruit gegaan om te kijken, of er al beweging is in schildpaddenland. Het is aardedonker als we onder begeleiding naar het strand lopen, waar we niet veel later onze eerste schildpad zien. Ze is bezig met het leggen van eieren… wat een bijzondere gewaarwording! En het is er niet één.. al snel zien we nog drie andere vrouwtjes in het zand. En niet veel later ook een kleintje, die op weg is naar het water. Zo schattig!

De volgende ochtend keren we met een handjevol andere enthousiastelingen nogmaals terug naar de kust. De volwassen schildpadden zijn weg, maar ongeveer 10 kleintjes, niet groter dan mijn hand, sprinten door het zand richting het water. Hopelijk overleven ze het! We lopen terug naar het hotel, pakken onze spullen in en gaan op weg naar Sur.

Wadi Shab
In Sur nemen we een dag vrij en slenteren we wat rond door het stadje. Echt gezelligheid hebben we nog niet ontdekt in dit land, en zelfs in Sur valt er weinig te beleven. Uitgerust gaan we op weg naar Wadi Shab en vlak voordat we deze wadi bereiken, fietsen we Amber en Ben uit Californië voorbij. We raken aan de praat en besluiten samen te lunchen en te kamperen bij Wadi Shab. We regelen een bootje die ons met fietsen en al naar de overkant brengt, waar we onze tenten opzetten. De toeristen zijn allang weg, dus de Wadi is voor ons alleen. In de morgen lopen we met z’n vieren naar de bron van Wadi Shab, we waden door water en klauteren over de rotsen alvorens we weer terug gaan naar onze fietsen. Een bootje is weer snel geregeld en aan de overkant nemen we afscheid van Amber en Ben. Zij gaan de andere kant op, wij gaan nu eindelijk naar Al-Jaylah.

Al-Jaylah pas
Eerst moeten we op zoek naar water, want we verwachten daar niet veel van tegen te komen tijdens de hete klim. We spotten een luxe-hotel en vragen of we onze bidons mogen vullen, geen probleem! Voor de zekerheid vullen we ook nog een van de waterzakken, nu moeten we wel voldoende hebben voor de doorsteek door de Oostelijke Hajar bergen. Tot onze verbazing passeren we nog een heel klein dorp met een moskee en de inmiddels opgegane watervoorraad vullen we meteen maar weer aan.

De onverharde track gaat steil omhoog na het dorpje, en ik bedoel echt super steil! Tussen de 20-30% is niet te fietsen voor ons en we zijn weer eens aan de wandel, maar je fiets omhoog duwen als je teller 29% aangeeft dat is nogal een dingetje. Stoppen is er niet bij, je fiets dondert meteen weer naar beneden. Elkaar helpen gaat ook niet, want als je je fiets neerlegt, schuift ‘ie met dezelfde vaart weer aan je voorbij terug de helling af. Het is gekkenwerk en al mijn spieren doen pijn. Ik kijk omhoog en probeer te zien waar de weg heen gaat en wanneer het weer ‘normaal’ wordt, maar er lijkt geen eind aan te komen. Elmar loopt iets voor me uit en ik zie hem ook zwoegen en zelfs stil staan omdat het niet meer lukt. Zo snel als ik kan, duw ik mijn fiets naar hem toe. We vinden een plek om mijn fiets stevig neer te leggen en zo duwen we samen om en om de fietsen weer een paar meter hoger. Uiteindelijk geven we het op… en als een godsgeschenk zien we beneden ons een jeep omhoog kruipen die langzaam dichterbij komt. Eenmaal bij ons, rijdt ‘ie ons voorbij… pfff… maar ook hij kan niet stoppen op het steile deel en even verder in de bocht staat de beste man toch op ons te wachten. We duwen zo snel als we kunnen onze fietsen zijn kant op en met hulp zetten we alles achterin de truck. Het steilste stuk brengt hij ons verder en nog geen 10 kilometer verder vragen we of hij ons er weer uit wil gooien. We gaan het weer proberen en hoewel het afgevlakt is, zijn de heuvels nog steeds ontzettend pittig en moeten we regelmatig weer lopen. De zon begint inmiddels ook al te zakken en in een bocht vinden we een plek om onze tent op te zetten. Morgen met frisse moed maar weer proberen.

De nacht was ongelofelijk stil en na een goed kop koffie zijn we klaar voor het volgende stuk. Vandaag kunnen we gelukkig grote delen weer fietsen en zo vlotten we aardig. We fietsen langs een aantal bijenkorf-tombes en dan uiteindelijk volgt een steile afdaling; we zijn de bergen over gestoken en rond het middaguur bereiken we de asfaltweg aan de andere kant richting Ibra.