Parallel aan de continental divide loopt highway 93 dwars door de Rockies met elke dag visuele traktaties: gletsjers, turquoise meren, witte pieken en snelle rivieren. We verlaten Banff en gaan richting Lake Louise; de lucht is dreigend met donkere, dreigende wolken als we het eerste stuk over de Bow Valley Parkway fietsen. Hoewel het nog droog is, heeft de temperatuur een vrije val gemaakt en moeten we weer even wennen aan de kou.

We vinden een mooie, ruime plek op Lake Louise Campground en terwijl Paul en Elmar de tarp ophangen, beginnen Jan en ik alvast met de voorbereidingen voor het avondmaal. Het is de laatste avond samen, want morgen vertrekken onze Canadese vrienden weer naar het zuiden en fietsen wij verder naar Jasper. In de middag bezoeken we Lake Louise met z’n 4-en en de volgende dag nemen we afscheid. Wij blijven hier nog een dag kamperen en willen in de middag Moraine Lake en Lake Louise nog eens bezoeken, nu regent het nog teveel. We doden de tijd en drinken een lekker kopje espresso in een lokaal cafe, alvorens we de meren willen bezoeken. Helaas is het weer niet heel veel beter en laten we Moraine Lake maar voor wat het is, deze hebben we in 2010 ook gezien en het is goed zo. Lake Louise met de dreigende wolken is mooi zat, hoewel het disney-achtige hotel van mij gestolen mag worden. 😉

De volgende dag is het weer niet veel beter, maar we besluiten toch verder te fietsen, ingepakt in onze Gore-tex jassen en regenbroeken. We hebben geen haast en stoppen vroeg en zetten onze tent op bij Mosquito Lake. We maken een kampvuur om onszelf een beetje warm te houden, want het is behoorlijk koud. Onze tent en fietsen zijn bedekt met een laagje ijs.

Met ijswolkjes die we de lucht in blazen klimmen we de laatste paar honderd meter naar Bow Pass. We laten de fietsen achter op de parkeerplaats en wandelen het laatste stuk naar Peyto Lake. Eenmaal op het uitzichtpunt zien we de sneeuwwolken al naderen, maar het uitzicht op dit prachtige meer blijft zelfs na drie keer (zo vaak heb ik het al gezien) fenomenaal.

Terug bij de fietsen begint het te sneeuwen en trekken we snel een extra trui aan voor de ijskoude afdaling. Verkleumd bereiken we dan ook Waterfowls campground en snel fietsen we naar de shelter, waar Elmar een warme kom soep voor ons klaar maakt en we onze natte kleren kunnen drogen.

Omdat het nog vroeg in de middag is, besluiten we de shelter te verlaten en weer verder te fietsen. Eenmaal op de weg horen we luide sirenes en bij Saskatchewan Crossing vernemen we dat er een ernstig ongeluk is gebeurd verderop en de weg is afgesloten voor zeker de komende 4 tot 8 uur. Helaas is hier geen camping en zal het te laat zijn om na het oponthoud door te fietsen, dus nemen we een kamer in het motel. Ook wel weer eens lekker om te genieten van een kachel. 😉

De stappen de kou weer in en fietsen van meer naar meer richting de Sunwapta Pass en de Colombia Icefields. Eenmaal in de buurt van de pas, herinner ik me de vorige keer nog dat we hier fietsten. Toen was het ook al zo koud en waren we ingesneeuwd op de camping! We klimmen omhoog richting de pas en om ons heen steeds meer sneeuw. Deze keer fietsen we de camping voorbij en gaan we naar het visitor centre bij de Colombia Icefields; het is een drukte van belang, waar we ons niet echt thuis voelen en snel springen we weer op de fietsen op zoek naar rust. Ons doel van vandaag is Jonas Creek Campgrounds, maar als we daar aankomen, voelen de benen nog goed en besluiten we verder te fietsen naar Honeymoon Lake Campground, waar we het allerlaatste plekje te pakken hebben!

Vorige keer fietsten we over de 93 naar Jasper, nu nemen we de 93A. Een stukje rustiger, maar met net zulke mooie uitzichten. In Jasper eindigt de 230 kilometer lange fietstocht over de Icefield Parkway en ook deze keer hebben we er van kunnen genieten. Een prachtig stukje natuur en hopelijk is het niet de laatste keer dat we hier fietsten.