Cerro Rico – Potosi
Misschien wel een toerist trap, maar ach, we zijn er nu toch, dus we kunnen net zo goed Potosi’s Zilvermijn – Cerro Rico – een bezoek brengen. Myles, Flo en wij met z’n tweeën boeken een toer en bezoeken de nauwe en vooral lage tunnels in de berg. Het is een gewoonte om de mijnwerkers een tas te geven met frisdrank, coca bladeren en dynamiet; dus dat nemen we ook mee. We kruipen enkele uren door de claustrofobische tunnels en over instabiele ladders.. man, man, wat ben ik blij als we het daglicht weer zien en we de ijle, verse lucht kunnen opsnuiven! Been there, done that… maar nooit weer!

Als engeltjes zo mooi
Het idee was top: een laatste avondmaal in Sucre met de hele groep van 10 fietsers, 1 motor rijder en een backpacker stel. Een afscheidsfeestje, want vanaf hier gaat ieder zijn/haar eigen weg. En het werd een geweldig afscheidsfeestje! Na een heerlijke maaltijd samen, vertrokken we naar café ‘Amsterdam’ voor happy hour. We belanden – niet geheel onbeschonken –  in een Karaoke bar. “I did it my way!” heeft nog nooit zo goed geklonken! Maar misschien was dat ook wel zo, omdat we vergeten waren de microfoon aan te zetten… 😉 Om 4 uur in de ochtend lopen we door de verlaten straatjes van Sucre en hier is onze chat van de volgende ochtend:

“Hey Myles, ready to leave?”
– “Grumph..”
“What about you, Paul & Jan, want to leave today?”
– “Grumph..”
“Marcin, Flo?”
– “…”

Je begrijpt, we blijven allemaal nog maar een dagje…

Le tour de Bolivia
Zeven die-hard wereldfietsers gezamelijk op pad. Elmar aan de leiding en ik… wanhopig hangend aan een zijden draadje aan het einde van het peloton.. darmperikelen… welkom in Bolivia! Het wordt ook nog eens warmer en warmer wanneer we de Altiplano achter ons laten. Die avond kamperen we met het hele gezelschap vlakbij een rivier; Marcin haalt bier in het nabijgelegen dorp en zo koelen we wat af. Vier tenten op een rij en zes overgebleven fietsers, Flo – de vliegende fransman – is er vandoor gegaan. Marcin uit Polen, Myles onze grappige Engelsman, de avontuurlijke Canadezen Paul & Jan en wij tweeën genieten van een zwoele avond. Het is een tijdje geleden dat we ’s avonds nog buiten de tent kunnen zitten in korte broeken.

Babydoekjes, wie kan er zonder?
De hoofdweg van de hoofdstad Sucre naar Bolivia’s grootste stad (Santa Cruz) kan wel wat onderhoud gebruiken… het is ontzettend stoffig! Wanneer een truck ons passeert zijn we gehuld in een dikke wolk fijne stof. Soms liggen er kinderkopjes onder de dikke laag stof, wat het extra glad maakt. Al die stof kan onmogelijk gezond zijn, maar we zien er wel geweldig uit aan het einde van de dag! En zonder douche, zijn het de babydoekjes die ons er weer fris en fruitig doen uitzien. Met zachte babyhuidjes en een heerlijk geurtje 😉

Tot ziens…
Al sinds Uyuni fietsen we met een hechte groep wereldfietsers, maar het is tijd om afscheid te nemen van Myles; de grappige leraar uit Engeland en Elmar’s maat. We geven ‘m een dikke knuffel voor Chickens Planet in Aiquille en ik kan er niks aan doen, maar moet een traantje wegpikken. We ontmoetten Myles al in San Pedro de Atacama en we fietsten, kampeerden en aten regelmatig samen al sinds Uyuni. We zongen samen in de Karaoke bar, happy hour, juichen bij het WK (zelfs ondanks die verrader van een Van Persie, toch Myles? 😉 ) en Elmar repareerde zijn fiets en bakte eieren voor ‘m. Maar hier, in het gehuchtje Aiquille, nemen we afscheid. Een veilige reis Myles, I hope we’ll meet again!
Niet veel later neemt ook Marcin afscheid van ons en gaat zijn eigen weg.

Samen met Paul & Jan fietsen we verder, fietsend van voetbalwedstrijd naar voetbalwedstrijd, zodat we Nederland kunnen aanmoedigen in Samaipata. Helaas, hier strandt het WK avontuur van Nederland, en nemen we maar wat Mojito’s in een 5-sterren hotel in Santa Cruz. Wat een leven! En Bolivia? Dat is echt een positieve verrassing! Een geweldig land, met mooie karakteristieke dorpen en steden en een ongekende natuur.