Zoals voor veel mensen geldt, hebben ook wij onze vakantieplannen dit jaar moeten omgooien door de corona pandemie. Ons eerste plan was om delen van de Western Wildlands Route in Amerika te fietsen, maar dat moesten we al snel opgeven. Noorwegen kwam in beeld en daarna Spanje. Maar alles om ons heen sloot haar grenzen tegen de tijd dat wij vakantie hadden en uiteindelijk besloten we om naar Zwitserland te gaan.

We begonnen ons avontuur in Davos. Om rustig op gang te komen, bezochten we de Weisfluhgipfel op een hoogte van 2817 meter, alvorens we koers zetten naar de Alpine Mountainbike Route.

Het startpunt van deze lange-afstandswandeling is een klein stadje, Scuol; een dag fietsen van Davos. De asfaltweg naar de Fluellapass op 2389m laten we links liggen en we beginnen de 900m te overbruggen hoogtemeters op de mountainbiketrack die in het dal start. Dat leek me wel leuk… maar het is smal, vol met rotsen en een beetje te technisch voor mij. Het resultaat is, dat we toch wel veel met onze fiets moeten lopen.

Er is een app van de route, met geschatte dagafstanden. Dag 1 is slechts 31 kilometer, eitje denk ik! Het valt ons wel op dat er tussen die dagafstanden weinig tot geen campings zijn, maar wel hotels… De reden wordt ons meteen al duidelijk! Deze route lijkt aan de pittige kant met volle bepakking, we worden ingehaald door zwaar hijgende en ploeterende e-mountainbikers met een licht tasje achterop… als die het al zwaar hebben!

Geeft niet, de zon schijnt, de omgeving is prachtig, dan doen we er toch gewoon wat langer over. Dus zetten we door en doen de nodige hike-a-bikes als het ons een beetje te zwaar wordt. Eenmaal boven, opent zich vaak een stuk met een redelijk goed pad, waar we heerlijk autoluw kunnen fietsen. We klimmen door Val S-Charl naar een klein gehucht, waar we onszelf verwennen met warme chocolademelk en een stuk taart. Hier eindigt het autoverkeer en is de natuur voor ons.

We fietsen verder naar God da Tamangur, Europa’s hoogste dennenbos. Na 18 kilometer eindigt het brede onverharde pad bij een boerderij en brengt een singletrack ons naar de top van de pas.

De track naar beneden is supersteil en we besluiten maar te gaan lopen als de wijzer 24% aangeeft. Gelukkig duurt dit stuk niet lang en al snel rollen we verder naar beneden naar het stadje Santa Maria aan de voet van de Stelvio pas.

We staan hier op een camping die een stukje van de route af ligt, maar geen nood.. ik zie een shortcut op m’n GPS. Korter is het vast en zeker, steiler ook! Met stukken tussen de 14-22% moet ik ook regelmatig de benenwagen kiezen. Elmar lukt het nog wel om langzaam omhoog te zwoegen. Eenmaal terug op de route, vergaat het ons iets beter en opent het landschap zich voor ons als we de pas bereiken. Een mooie open vlakte ligt voor ons, omringd door hoge pieken.

De vallei opent zich voor ons en we slingeren langzaam naar beneden tot we het smalle deel bereiken en het steil over een singletrack verder gaat. Ik durf niet overal te fietsen langs de afgrond, maar hier geniet ik van!

Beneden in de vallei nemen we een korte snicker-stop voordat we met de klim naar Livigno beginnen.

De steile afdaling brengt ons in Italië, waar we ons na een hete douche op de camping tegoed doen aan een heerlijke pizza.

Stukken van deze route zijn pittig, te pittig voor de manier waarop wij fietsen. Het is nu wel duidelijk dat deze route vooral gericht is op (e-)mtb-ers die van hotel naar hotel fietsen met niets meer dan een schone onderbroek en een tandenborstel. Wij zijn te zwaar bepakt, dus besluiten we het een en ander te mixen, zodat we de pittige mtb singletracks overslaan en daar waar het kan de onverharde route fietsen. We verlaten Livigno over de MTB-route en de laatste kilometers klimmen we verder over de weg naar de Forcola Pass. Hier hebben we een geweldig uitzicht over de Bernina Range. De afdaling is van korte duur, want we kunnen meteen weer aan de bak voor de klim naar St. Moritz. Het valt ons op dat er in elke hoek iemand met een organisatie-hesje staat en dat er balen hooi liggen. Nahja, het zal wel, we fietsen verder omhoog. De pas is in zicht, misschien nog maar een kilometer te gaan als iemand aan de kant van de weg zegt dat we er niet mogen fietsen en dat we van de weg af moeten. Hij schreeuwt dat we terug naar beneden moeten! Wat denkt ‘ie wel! Ik? Terug? Die is gek… we doen net of we ‘m niet horen en kruipen verder omhoog, de pas is in zicht.

Een politie-auto stopt naast ons; we mogen absoluut niet verder en moeten als de sodemieter van de weg af. Hij is vriendelijk, doch dwingend en verzekert ons dat we bij de schreeuwende man mogen blijven wachten. Waarop dan? en hoelang? Nou, 4 uur… Wat??? Dat wordt een lange lunch…

We staan nog niet stil bij de schreeuwert als hels kabaal in de verte snelle oldtimers aankondigt; Ferrari, Lamborghini, Alfa etc. Wat een lawaai! Blijkbaar is dit een hele happening en ze gaan op en neer de pas op.. vier uur lang… pfff.. helaas slaat ook het weer om en wordt het steeds dreigender en kouder.

Als de auto’s weer boven op de pas staan, vraag ik of we toch niet even dat stukkie omhoog mogen fietsen. Helaas, alleen de bus mag even omhoog. Vragen kan geen kwaad denk ik en ik vraag de buschauffeur om hij ons en de fietsen mee wil nemen. Snel proppen we alles naar binnen en 5 minuten later staan we op de pas en kunnen we verder; we nemen hier weer de mtb-route naar de camping in St. Moritz.

Na St. Moritz rijden we omhoog naar de Juliana pas, waar we een superduur broodje met worst eten. Een lange afdaling volgt naar een klein gehucht met een camping. In het dorpje is een bakker en ’s ochtends hebben we verse croissants met een lekker bakkie koffie uit de Bialetti. Het weer slaat om, de temperatuur zakt en de zon maakt plaats voor donkere wolken, waar regen uit valt.

De zomer is voorbij als we Andermatt verlaten en de Sustenpas op fietsen. Het is koud op de top en we moeten extra lagen kleding aan trekken voor de afdaling naar Gadmen. Met een kop warme chocolademelk dalen we verder af naar de camping in Volg.

Het tikken op de tent klinkt anders dan regen en als we ’s ochtends de rits van onze tent openen, is ons vermoeden waarheid geworden. De wereld om ons heen is wit. Prachtig hoor, maar zo kunnen we niet over de mtb-routes fietsen naar Grindelwald. De passen zijn dicht en de tracks waarschijnlijk onzichtbaar en onbegaanbaar. Wat nu? Na een paar uurtjes kaart staren en onze opties doornemen, besluiten we de trein terug te nemen naar Davos, waar onze auto staat. We gaan kijken of het weer beter is aan de andere kant van de Alpen, want de vooruitzichten zijn ontzettend slecht voor de komende weken.

Helaas verandert het weer niet, ligt er in de bergen zo ontzettend veel sneeuw dat fietsen er niet meer in zit. Tot overmaat van ramp sluiten steeds meer landen om ons heen hun grenzen… wat nu? Naar huis? We slapen er nog een nachtje over…