Vermoeid ploffen we neer en dwalen af naar dromenland. Na een goede nachtrust en een typisch Georgisch ontbijt, hebben we nieuwe energie en zijn we nieuwsgierig naar dit land. Naast een bezoek aan de stad, staan er een paar taken op de lijst; de fietsen in elkaar zetten en treinkaartjes kopen naar Zugdidi. Maar eerst gaan we de toerist uithangen en nemen we de metro naar het centrum Tblisi. Een steile, lange roltrap brengt ons diep onder de grond en een kwartiertje later stappen we rond door de charmante binnenstad en lopen we de heuvel op naar de grote Sameba kathedraal.

De trein is geboekt en vroeg in de ochtend fietsen we door de stad naar het station. In zes uur treinen we door het westen van het land naar Zugdidi, waar we om half drie in de middag aankomen. We vinden het nog te vroeg om te stoppen en beginnen meteen met fietsen, ons doel is het kleine dorp Jvari, 30 kilometer van hier richting Mestia.

In Jvari kunnen we in een hostel blijven bij de vriendelijke Lia en haar man. Het is ontzettend basic en de douche en wc zijn niet echt om over naar huis te schrijven, maar er wordt wel lekker voor ons gekookt. Lia is lerares Duits en zo kunnen we elkaar toch een beetje begrijpen. Bij Lia maken we voor het eerst kennis met Kachapuri; brood gevuld met kaas. Ik ben gek op beiden, maar deze Georgische variant heeft wat tijd nodig om te wennen.. en thee om het weg te spoelen! De Georgische yoghurt daarentegen… dat lijkt wel pure room en daar kan ik best snel aan wennen. 😉

We krijgen ook nog eieren en vers fruit, dus onze buikjes zijn snel rond en klaar voor een klim door de bergen. Terwijl we alles opeten, draait een Youtube kanaal achter elkaar Georgische muziek. We bedanken voor  het ontbijt, pakken onze spullen en zetten koers naar Kaisha.

Meteen begint de klim uit het dorp, waarna een afdaling volgt naar een turquoise meer, waar we via rolling hills langs fietsen. Aan het begin van de middag bereiken we Kaisha al, dus fietsen we door en besluiten in het wild te kamperen aan de overkant van de rivier.

Gisteren kampeerden we op een hoogte van 885 meter en Mestia zou op 1400 meter liggen; piece of cake! Maar de rit van vandaag is er een van de rollercoaster variant en als we eindelijk het stadje bereiken, geeft de teller aan dat we 1100 hoogtemeters gemaakt hebben. Gelukkig blijven we de regen voor als we het drukke, toeristische stadje bereiken en vinden we snel een hostel. Op het plein trakteren we onszelf op een Georgisch diner van aubergine salade en Ostri (soort goulash soup) en sluiten het af met een heerlijke espresso.

Vanuit Mestia willen we een detour maken naar de Koruldi meren; slechts 10 kilometer de heuvel op en volgens sommige fietsers doe je daar 3 uur over…

Nou, hoe ze dat doen, schiet mij maar lek. Zodra we het 4×4 pad op draaien, lijkt de weg loodrecht omhoog te gaan en ben ik meer aan het lopen dan aan het fietsen. Maar, we zetten door, we zijn ontzettend nieuwsgierig naar het uitzicht op Mount Ushba en de gletsjers. Onze voortgang is langzaam en tot overmaat van ramp begint het ook nog te regenen, maar opgeven… no way!

Sommige stukken tikken de 20% aan en dat trek ik niet, zelfs duwen is lastig. Tegen lunch tijd hebben we slechts 400 hoogtemeters gemaakt en als we op 2100 meter  hoogte zitten, barst de storm los. Hagel, storm en kou. Snel zetten we de buitentent op zodat we kunnen schuilen en de storm uit kunnen zitten voordat we verder gaan.

Als het ergste voorbij is, doeken we de tent weer op en vervolgen onze weg. Ver kan het toch niet meer zijn! We duwen onze fietsen de steilste stukken omhoog en hikers kijken verbaasd naar hoe wij zwoegen. Na elke heuvel, weer een heuvel… hoe kan dat nou? We zitten inmiddels op 2400 meter en voor ons ligt een stuk wat met 31% omhoog loopt… ik slip weg, dit is te gek. Er lijkt geen eind aan te komen en er is nog geen spoor van die meren.. op 2600 meter hoogte gooien we de handdoek in de ring. Dit is niet te doen en als we dan ook nog donkere wolken over de toppen het dal in zien rollen, is de beslissing snel genomen; het is onverstandig om hier te blijven, laat staan verder te gaan. We draaien om…

Zo snel als we kunnen dalen we af over de glibberende tracks. Op 2300 meter hoogte worden we ingehaald door de regen en hagel en snel zoeken we een plek die ons veilig genoeg lijkt om de tent op te zetten. De donder en bliksem zijn angstaanjagend, het geluid overstemd alles en ik ben best bang. Keiharde klappen die extra hard weergalmen door de bergen om ons heen, ik sta op het punt om de boel achter te laten en zo snel mogelijk over de modderige weg naar beneden te fietsen. Maar gelukkig blijft de ergste bliksem bij de bergen hangen, vast vlakbij de Koruldi lakes… het was een goede beslissing om terug te gaan.