Ik spring figuurlijk een gat in de lucht bij alle mooie herinneringen, maar meteen voel ik ook trieste emoties; want het avontuur nadert zijn einde…

Nadat we Quesnel uit fietsten hebben we onze plannen maar weer eens omgegooid. Alles om het onvermijdelijke nog even uit te stellen en zo toch nog wat kilometers extra te maken. De Kettle Valley Rail Trail (KVR) klinkt verleidelijk; niet te zwaar, offroad en geen verkeer! Om ons heen kleuren de bossen steeds meer in gele en rode tinten en met een zonnetje, blauwe lucht en koude ochtenden lijkt de Indian Summer een feit.

Om bij de route van de KVR te komen, moeten we net buiten Kelowna een pittige klim van bijna 1000 meter omhoog trappen tot aan Myra Canyon. Bijna drie uur zijn we bezig met de klim als we bij het vlakke, maar onverharde oude spoortraject komen en de Myra Canyon overbruggen met niet minder dan 18 spoorbruggen.

Na Princeton besluiten we om eerst weer naar het noorden te fietsen om zo via Whistler Vancouver in te fietsen; toch weer een paar dagen erbij gesnoept! We passeren houtkap-dorpjes en klimmen 15% heuvels net buiten Lillooet over een smalle highway. Kamperen doen we op verlaten recreatie-sites en we maken ’s avonds vuur om onszelf warm te houden. Ik lees op dit moment het boek van Rob Lilwall – Cycling home from Siberia; het geeft me inspiratie, maar ik ben bang dat die kou me toch wel zou opbreken!

Ik begin met toch ook wel een beetje rusteloos te voelen, want ik wil niet dat dit avontuur eindigt. Natuurlijk lijkt het me leuk om familie en vrienden weer te zien, maar eigenlijk wil ik door fietsen. Door naar Azië en zo terug naar Nederland. Er stiekem nog een jaar aan vast plakken… iemand die ons wil sponsoren? 😉