We zijn in Chivay voor één belangrijke reden: om condors te spotten bij Cruz del Condor in de Colca Canyon. We boeken een tour en om 6.30 uur in de ochtend staan we paraat. Onze chauffeur Marco Antonio stopt nog bij een aantal kleine, maar toeristische dorpen zoals Yanque en Maca, waar traditioneel geklede vrouwen toeristen proberen te paaien om op de foto te gaan met hun baby lama of alpaca. Menig toerist vindt dit geweldig en voor de dames is het toch weer extra geld, maar wij zien er vanaf. We willen condors zien.. in het wild!

Hoe dichter we bij Cruz del Condor komen, hoe drukker het wordt. Marco parkeert de bus en snel lopen we naar een van de uitkijkpunten. Vol verwachting en met camera en videocamera in de hand staren we in de diepte, en we wachten.., en wachten… Kan iemand een stuk vlees gooien? 😉

Ik heb het nog niet gezegd of er klinkt een schreeuw uit het publiek; er is een condor gespot! De hele menigte rent naar de rand van de canyon, allemaal op zoek naar een glimp van het dier. “Oh, it’s just a baby..” klinkt het naast me. Ok, misschien niet zo imposant als een volwassen exemplaar, maar we hebben de eerste toch maar mooi in de pocket.

Weer wachten we en we merken dat de wind aanzet, dat moet een goed teken zijn. En ja hoor! Binnen no time vliegen er zes van die reuzen in het rond; op de thermiek zweven ze hoger en hoger. En duiken dan dicht langs ons de canyon in. De ‘ohhhhs’ en ‘ ahhhhhs’ vliegen in  het rond en ik moet zeggen, het is best indrukwekkend.

Chivay ligt op 3650 meter hoogte en er ligt een aardige puist van 4910 meter op onze route naar Arequipa. We vertrekken redelijk vroeg in de ochtend en meteen begint de klim. We hebben het plan om vandaag ergens op 4400 meter te kamperen, zodat we niet in een keer zoveel omhoog hoeven. Maar de klim gaat ontzettend vlot en om 10.30 uur in de ochtend staan we al op dat punt.., een beetje vroeg om te stoppen. Jammer, want het is toevallig een fantastische plek om de tent op te zetten. We besluiten verder te fietsen en dat betekent dat we vandaag zeker de pas over willen, zodat we aan de andere kant wat lager kunnen slapen.

Ik had het niet moeten verzinnen, want slechts een kilometer verder krijg ik toch maagkrampen! De natuur roept en ik duik de bosjes in langs de kant van de weg; toch wel fijn dat er nauwelijks verkeer is. 😉

Een beetje opgelucht zetten we de klim voort en dan als we op ongeveer 4600 meter zitten, breekt de hel weer los; diepzwarte wolken, donder, bliksem en hagel. Snel trekken we regenkleding aan en omdat de weg de andere kant op draait, durven we het aan om verder te fietsen. De temperatuur is wel drastisch omlaag gegaan en een ijzige wind blaast in onze gezichten. Op 4700 meter hoogte is m’n energietank leeg.. door het slechte weer hebben we nagelaten wat te eten en nu is de koek op. Elmar grabbelt snel een paar chocoladerepen uit z’n tas en dat geeft ons de nodige energie om verder te klimmen. Sommige stukken zijn nu zo zwaar door de wind, dat we moeten lopen met onze hoofden diep voorover gebogen. Bij elke heuvel denk ik dat we de top hebben bereikt, maar er ligt steeds weer een bult achter. De wereld is wit geworden en van de vulkanen in dit gebied is niets meer te zien. Eindelijk staan we dan op de pas op 4910 meter hoogte!

Na een korte afdaling, fietsen we een uitgestrekte pampa op en ligt de weg er als een lange streep asfalt doorheen. Achter een stenen muurtje schuilen we voor de ijzige wind en eten we crackers met tonijn. Even verderop bij het Nationaal Park Info Centrum op 4450 meter hoogte, mogen we binnen slapen en dat is maar goed ook. Het regent de hele nacht en het is ijskoud hier.

Wat een vreselijke nacht… ik heb geen oog dicht gedaan. Ik kreeg mezelf maar niet warm en waarschijnlijk was de rit gisteren iets teveel van het goede. Dat in combinatie met de hoogte… pff, ik  heb de hele nacht barstende koppijn gehad en ik bleef maar overgeven. Gebroken, verlaten we het centrum al heel vroeg in de ochtend en voor het eerst deze vakantie worden we buiten niet welkom geheten door de zon. Een grijze deken hangt over de pampas. Ontbijt hebben we overgeslagen en de weg klimt vals plat omhoog, afgewisseld met een flink klimmetje. Het kost ons al onze energie en met lege magen is het zwaar. Elmar spot een klein shopje langs de kant van de weg, waar we een Inka Kola en een Gatorade kopen. De vriendelijke vrouw vraagt ons of we misschien thee willen? “Caliente y muy rico. Bueno para el stomago!” Dat laatste heb ik nodig, m’n maag kan wel wat liefde gebruiken.

De thee doet ons goed en ik begin me zowaar wat beter te voelen. We bedanken de vriendelijke vrouw en vervolgen onze weg naar de hoofdweg naar Arequipa. Het is pas 9.30 uur en we hebben er al 35 kilometer op zitten. Veel zijn we nog niet afgedaald, we zitten op een hoogte van 4000m. Vlak voor de afrit is een heus restaurant, waar ze zelfs echte espresso serveren! Elmar geniet van z’n kopje koffie en ik van mijn coca thee. De chicken sandwich spoelen we weg met nog een rondje.

Het kost moeite, maar uiteindelijk verlaten we het restaurant, want de donder en bliksem kondigen zich in de verte alweer aan. We kruisen de highway en laten de drukte meteen weer achter ons, als we over de gravelweg onze reis voortzetten; tussen vulkanen Misti (5822m) en Chachani (6025m) door fietsen. Van beiden zijn de toppen al opgeslokt door de donkere wolken.

We klimmen weer naar een hoogte van 4200 meter en wanneer we tussen de twee machtige vulkanen een mooie kampeerplek spotten, slaan we ons kamp op. We bewaren de afdaling naar Arequipa voor morgen en onder het toeziend oog van Misti en Chachani vallen we in slaap.

Gisteravond vielen we om 19.00 uur al in slaap en werden pas vanmorgen vroeg wakker. Zo, dat hadden we blijkbaar nodig!
De zon komt op achter Misti als wij ons ontbijt klaar maken. Het is koud geweest vannacht, onze flessen water zijn bevroren, dus Elmar maakt snel een kop koffie klaar. Als we de tent inpakken, komen er 5 schorpioenen onder vandaan gekropen! We slaan alles goed uit en pakken de boel snel in. De weg naar beneden wordt gedomineerd door Misti; een perfecte kegel en een fantastisch uitzicht.

Nog één kort klimmetje en dan begint eindelijk de 35km lange hobbelende afdaling naar de stad. Vele haarspeldbochten later staan we midden op Plaza de Armas in de prachtige stad Arequipa. En op 2400 meter hoogte is het een stuk aangenamer en zuurstofrijker! We nemen het ervan en boeken een heerlijk hotel aan het plein; tijd voor een paar rustdagen.