Niets is vlak in Peru. Het is een rollercoaster rit tussen de 4000 en 5000 meter hoogte; van de ene pas naar de andere. Afdalen tot een stroompje en je kunt meteen weer aan de bak. Binnen 2 uur ben je 2000 meter afgedaald, klimmen doe je dan weer een paar dagen over. Het hoogste punt bereiken we op 5000 meter hoogte, compleet alleen en verlaten van alles en iedereen. Dagenlang zien we geen verkeer, het is ons en een adembenemend landschap.
Peru’s Great Divide
Iedere wereldfietser die in het Andes gebergte wil fietsen, moet de site van Pikes on Bikes kennen. Pioniers van dit gebied met gedetailleerde informatie over verschillende, spectaculaire routes. We hebben al een aantal van die routes gefietst en ze zijn fantastisch. Hier in Peru willen we Peru’s Great Divide (PGD) fietsen. Nadat we Cusco achter ons hebben gelaten, zetten we koers naar Huancavelica, vanwaar we de route oppikken. Als we de drukke, toeristische stad achter ons laten, weten we meteen waar we aan beginnen: op en neer en op en neer!
Enkele dagen voordat we Huancavelica bereiken, ontmoeten we twee jonge fietsers met slechts 2 achtertassen. Zij hebben de PGD verlaten, te zwaar. Delen moeten ze lopen; te steil, te modderig… Ze werpen een blik op onze 4 tassen en tent en hun blik spreekt boekdelen: “veel geluk met dat!” Maar niets houdt ons tegen hoor, we gaan er voor!
Ik geef toe; als we wildkamperen, slaap ik het best als ik zeker weet dat niemand ons kan zien. Aan het einde van de eerste dag op de PGD denken we dat we een perfecte kampeerplek hebben gevonden; naast een stroompje, achter wat bomen en onderaan een dood lopende weg. In de verste verte zien we niemand, dus we duwen onze fietsen naar beneden en zetten onze Hilleberg tent op. Nog geen 5 (!!!) minuten later, staan drie nieuwsgierige jongetjes ons aan te starten vanachter de bomen. Hoe dan?
De stoerste van het groepje vraagt of ‘ie naar ons toe mag komen. Natuurlijk! Netjes gaan ze voor ons zitten in een kringetje en stilletjes kijken ze hoe wij onze tent opzetten. Snel kleed ik me even om en geef ze wat van onze koekjes. Dat breekt het ijs, want een vragenvuur start en ze willen graag onze slaapkamer zien. Na een tijdje nemen ze afscheid en wandelen ze over het pad naar hun huis. Elmar gaat pasta koken en niet veel later komen de jongetjes terug; deze keer samen met hun ouders en een grote zak vol met aardappelen.. een kado voor ons! Hoe lief! We blijven een beetje kletsen en als ons eten klaar is, nemen ze afscheid van ons.
Net als we klaar zijn met eten en de afwas hebben gedaan, horen we weer stemmen. Deze keer zijn het twee tienermeiden en hun oudere zus met een baby op haar rug, gewikkeld in een kleurrijke doek. Als ze bij ons zijn, krijgen we een zak vol met vers gebakken popcorn! Niet normaal, hoe lief weer. Maar dat is nog niet alles; ze nodigen ons ook uit voor het ontbijt morgen. We zijn geraakt door deze lieve mensen.
In de ochtend komt Linda (een van de meiden) ons ophalen en brengt ons naar haar huis. Een simpel huis; de vloer is gewoon van modder, er lopen een paar honden rond en baby kleren hangen te drogen. In een hoek onder een afdak is de keuken. Snel legt ze een doek over een kleine houten bank en we mogen daar zitten. Beiden krijgen we een bord met Andes soep, met quinoa, groenten en een stukje vlees. De smaak is erg goed en de maaltijd erg voedzaam. De meiden maken zich klaar voor school; netjes hun haren kammen voor de kapotte spiegel. Het is primitief, maar ook weer net zoals thuis met giechelende meisjes voor de spiegel!
Met drie Hollandse zoenen bedanken we iedereen voor de gastvrijheid en het eten en nemen we afscheid. Zonder te vragen, zo spontaan, gaven ze ons eten en een warm welkom. Mensen die materialistisch gezien weinig hebben, maar toch weten te geven… het geeft je te denken.
Een pittige tocht!
De PGD gaat over hoge bergpassen en door diepe valleien. Om je een idee te geven, van 3700 naar 4700 meter, gevolgd door 3710 – 4550 – 3830 – 4800 – 4480 – 4760 – 4390 – 5000 – 2930 – 4000 – 3820 – 4700 – 4130 – 4930 – 3500 en uiteindelijk 4830 meter!
Met stijgingspercentages tot wel 20%, hagel, sneeuw en regen is het best een pittige tocht te noemen. Zelfs de beste tracks veranderen in een modderboel en de afdalingen zijn glad met losse stenen, waardoor we soms maar een snelheid van 7 – 8 kilometer per uur halen! ’s Nachts vriest het en in de ochtenden staat het ijs op de tent. Maar de uitzichten.., de witte pieken, de ontelbare meren, de turquois gekleurde rivieren, de watervallen en de pure rust een stilte maken dit een van de beste fietsavonturen ooit!
De 4×4 track waar we ons meestal op bevinden verandert ook nog eens in een smalle singletrack vlak na Huancaya. We moeten onze fietsen duwen over hele smalle en steile wandelpaden. Soms komen we locals tegen, die hier lopen met hun schapen en koeien en op de een of andere manier zijn ze niet eens verbaasd dat wij daar ook zijn… twee rare gringos! Ze zijn vriendelijk, lachen naar ons en zijn geïnteresseerd in onze avonturen. En avonturen hebben we, oordeel zelf:
Geef een reactie