Enkele weken geleden gaf ik een lezing bij Bike4travel over de voorbereiding voor een wereldreis. Op een gegeven moment vroeg iemand wat het moeilijkste deel was van die 27-maanden lange reis. Ik hoefde daar eigenlijk niet lang over na te denken.

Nee, het waren niet de hoge bergtoppen, de soms onbegaanbare passen, de bizarre tegenwind, het gebrek aan zuurstof op hoogtes, de armoede onderweg en nee, het was ook zeker niet ‘die eerste stap’. Voor mij was het ’thuis komen’ het moeilijkst.

Saudade
Ik ben wel vaker lang van huis weg geweest, maar dit is de eerste keer dat ik zoveel moeite had om me weer aan te passen aan het normale leven. Natuurlijk, de eerste week was leuk; je ziet familie en vrienden weer en je kunt je weer eindeloos tegoed doen aan de Hollandse kazen, pindakaas en bitterballen en iedereen vraagt naar je reis. Maar al snel was daar geen interesse meer voor; het dagelijkse leven ging weer door en ze hadden ook wel genoeg van onze verhalen denk ik. 😉 Wat ik ook wel snap, hoor. Het is tenslotte niet hun droomreis geweest. Het ‘Hoe was de reis?’ was eigenlijk meer een beleefde vraag dan echte interesse. En waar moet je ook beginnen?
Na een paar dagen was het leven eigenlijk weer gewoon zoals het voor de reis was, alsof er niets veranderd was en onze ervaring leek ver weg en lang geleden. Mijn gevoelens schoten alle kanten op; aan de ene kant was ik zo blij dat ik die reis had meegemaakt en aan de andere kant was ik verdrietig dat ik dat leven niet meer had. De Portugezen hebben daar een mooi woord voor: Saudade; wat zoveel betekent als ’tegelijkertijd gelukkige en verdrietige herinneringen hebben aan iets/iemand dat/die er niet meer is’.

Ik was verdrietig en had een kort lontje en om me heen ontstond onbegrip. Was ik niet blij om m’n ouders en zus weer te zien? Ik zou toch blij moeten zijn met wat ik gedaan had? Het is zoals het is, accepteer het. Ik was verloren.. ik was een verlies aan het verwerken, raar he?

Nu kan ik erop terug kijken met veel geluk en af en toe een beetje weemoed, want ik zou het zo graag voor altijd willen doen! En dat gevoel van geluk weer hebben, wie weet komt het ooit nog eens.

Werk zoeken
Ik moest van die bank af en weer een leuk doel vinden in m’n leven én er moest geld verdiend worden, want tsja, het leven is nu eenmaal niet gratis.
Gelukkig kon Elmar meteen weer aan het werk bij Bike4travel en ook ik kreeg daar een baan aangeboden. En dat hielp! Bij Bike4travel komen mensen die me ‘begrijpen’ en dezelfde dromen hebben, die geïnteresseerd zijn in mijn verhalen en zo kon ik mijn ervaringen delen en zelfs mensen inspireren. Dit werk was voor mij een life-saver, wie had dat ooit gedacht!

Langzaam keerde het tij. Omdat er geld binnen kwam, konden we een plek voor onszelf zoeken om te wonen en kon ik weer de lol vinden in kleine dingen. Maar, eerlijk, geen enkele vakantie na de lange reis, heeft me ooit dat geweldige gevoel terug kunnen geven. Behalve misschien de vakantie naar Peru in 2019, dat was een trip back to happiness! 😉

Happy memories
Het is natuurlijk niet allemaal kommer en kwel! We hebben een geweldige reis en een fantastisch avontuur achter de rug en daar geniet ik nu nog iedere dag van. Soms hebben Elmar en ik een binnenpretje bij een herinnering en dat is iets wat we samen kunnen delen. En samen kijken we uiteraard naar de toekomst, want dromen hebben we nog voldoende!