Geen boom te bekennen, maar vol ijs en vuur. Onverharde wegen, rivieren doorwaden en wildkamperen bij het kraken van het ijs. IJsland is van een andere wereld.
Voor ons ligt een zwart pad door niemandsland. Het is rotsig en zanderig en trekt een spoor door het landschap omringd door met sneeuw bedekte pieken in de achtergrond. Een eenzaam meer is de ideale plek om onze tent op te zetten, ware het niet dat de wind andere plannen heeft en onze haringen niet vast blijven zitten in het lava-zand. Die avond hangen we letterlijk aan de hoeken van de tent om te voorkomen dat we opstijgen. Deze wind is bruut!
Als we ’s ochtends opstaan, is er weinig veranderd en blaast de wind ons met fiets en al omver. Fietsen lukt niet meer en met de kop in de wind duwen we het gevaarte door het zand omhoog. Ik kijk naar Elmar die voor me uit loopt en zie hem net zo hard zwoegen als ik. Ik moet er toch wel om lachen.., ik ook altijd met die rare routes! Je zou het bijna vergeten, maar het landschap is zo ruig, dat we ook hiervan genieten. Er is nauwelijks verkeer en het lijkt wel alsof we op de maan zijn; je zou bijna denken dat Neil Armstrong hier ergens z’n vlag heeft geprikt.. 😉
Het landschap wordt onderbroken door groen-blauwe gletsjermeren en ijskoude rivieren die we zo nu en dan door moeten steken.
We fietsen de Kjolur route en zijn op weg naar Landmannalaugar. De F208, zoals deze track officieel heet, is alleen geschikt voor terreinwagens, en fietsers zo blijkt. De rivieren die we door moeten steken zijn koud, ijskoud! Holy, moly.., m’n tenen liggen los in m’n schoenen. We moeten zelfs stukken lopen om het bloed weer een beetje op gang te krijgen. Één rivier oversteken is spannend, twee is nog leuk, maar na een stuk of 20(!!!) ben ik er wel klaar mee. Blauwe tenen, scherpe stenen en het vlot ook niet echt. We breien er een eind aan en zoeken een plekje voor de tent.
